Rozstania i powroty

Rozstania są potrzebne. Często są koniecznością. Powiewem świeżego powietrza. I wyzwaniem. Czasem nie sam cel podróży jest najważniejszy, ale droga jaka do niego prowadzi. Często to droga jest celem, cenną lekcją, a gdy dojdziemy do jej kresu, stajemy się kimś innym, pełniejszym a miejsce przeznaczenia dopełnieniem drogi. Sztuką jest umieć cieszyć się nie tylko z celu podróży, tego co na końcu, ale chłonąć to co spotyka nas po drodze. Kiedyś umiałam cieszyć się z drogi, potem ta umiejętność zaginęła w korporacyjnym świecie wyścigu do mety. Ale znów wróciła. Minione tygodnie były dla mnie nie tylko obowiązkami, harmonogramem, planem, który zaliczyłam na piątkę. W drodze do wyznaczonego, w chwilach, mgnieniach nauczyłam się wydłubywać z rzeczywistości chwile, zapachy, dźwięki, obrazy, spotkania, słowa, spojrzenia, milczenia, zamyślenia, gesty, zapach wiatru na twarzy, powiewającą na rowerze spódnicę, psa z głodnymi oczami… rzeczy, które uskrzydliły mnie, wyczuliły, przechodziły obok mnie, a ja pozwoliłam im zostać. Na chwilkę, na dłużej. Odnaleźć coś czego szukałam, zgubić coś czego nie potrzebowałam. Wszystko co nas spotyka, nawet z pozoru nieistotnego, zmienia nas, kształtuje. Im jestem starsza, tym silniej to dostrzegam.

Jednak przede wszystkim chciałabym bardzo podziękować moim Czytelnikom, którzy nie pozwolili o sobie zapomnieć i nie zapomnieli o mnie. To bardzo wiele dla mnie znaczy. Serdecznie dziękuję Wam, za wszystkie przemiłe komentarze, maile z ciepłymi słowami, troską i pytaniami kiedy wracam ja i Trufla.
Oto jestem. Jeszcze nie rozpakowana, jeszcze zmęczona. Ale szczęśliwa.
Przywiozłam walizkę pełną wspomnień, cennych doświadczeń, furę książek (z czego tylko kilka kulinarnych), kilka nowych smaków a głowę buzującą od pomysłów, nie tylko kulinarnych. Mam nadzieję ochłonąć, nadrobić zaległości w prasie i książkach, obwąchać kąty i przez chwilę cieszyć się tym, że nie dzieje się nic. Jeśli los przyniesie kolejne wyzwania, będzie mnie tu nieco mniej. Na razie jednak mimo, że to jeszcze nie czas na wiosenne porządki i zmiany, nie mogąc się powstrzymać, będę wpuszczać do domu światło, wieszając muślinowe firanki i przejrzyste jak mgła lniane zasłony w kolorze nieskazitelnej porcelany. Wtedy rozpalę do czerwoności piec i w moim domu zapachnie chlebem. To znak, że wróciłam.
A potem? Potem zapraszam na coś pysznego:)