"Moje życie we Francji"

3 listopada, 1948 roku, 36-letnia Julia Child, wraz z mężem, przybywa do Francji.

Nigdy przedtem nie była w Europie, nie zna francuskiego i nie za dobrze radzi sobie w kuchni. A jednak to tu odnajdzie swój smak życia, odkryje swoje powołanie i nauczy się gotować.

Zanim jednak, zje najlepszą sole meunière w swoim życiu i od tego olśnienia zacznie się jej miłość do francuskiej kuchni.

Ze swoim mężem, również smakoszem, będzie tropić najlepsze miejsca na kulinarnej mapie Paryża, który stanie się ich domem na kolejne kilka lat, a Francja krajem, do którego przez resztę życia nieustannie będą wracać.

Zauroczona i rozkochana we francuskiej kuchni, Julia powoli i na własną rękę poznaje jej tajniki, zapisuje się na lekcje francuskiego, gotuje z francuskich książek kucharskich, które pochłania jak powieści. Ma swoją ulubioną handlarkę warzyw na targu, sklep z serami, sklep z oliwami. Pytając i obserwując, uczy się kupować jak Francuzka i rozpoznawać najlepsze produkty. Dużo gotuje, jest wciąż głodna wiedzy, niezwykle pracowita i zdeterminowana nauczyć się więcej.  "Od pewnego już czasu na poważnie gotowałam (..) ale czegoś mi brakowało. Czytanie przepisów w Larousse gastronomique, przy którym, aż ciekła mi ślinka, pogawędki z Marie des Quatre Saissons (sprzedawczyni warzyw, przyp. P) albo smakowanie dań w cudownych restauracjach w Paryża już mi nie wystarczało. Chciałam zakasać rękawy i zagłębić się we francuskiej sztuce kulinarnej. Tylko jak?

Z ciekawości zajrzałam do L'Ecole du Cordon Bleu, sławnej paryskiej szkoły kucharskiej. Profesjonaliści uczyli tam tradycyjnej kuchni francuskiej pilnych studentów z całego świata. Któregoś popołudnia wybrałam się na lekcję pokazową - i kompletnie oszalałam".

Ta lekcja była jak kostka domina, która rozpoczęła szaleńczą pasję kulinarną i późniejszą karierę Julii.

Sama Julia była wulkanem niekończącej się energii, radości życia, czerpania garściami z tego, co świat ma najlepszego do zaoferowania. Była też perfekcjonistką, tytanem pracy, wciąż chętną się uczyć. Ta książka to zapis jej życia we Francji, nieustającego wracania do niej, tego jak ją ukształtowała.
Ale przede wszystkim jest porywającą opowieścią o miłości do sztuki kulinarnej, do jedzenia, o miłości do życia, celebracji codzienności, poznawaniu nowych miejsc, bogatego życia towarzysko-kulinarnego, samodoskonaleniu się, rozwijaniu. Nie zdradzając więcej, polecam Wam gorąco tę lekturę. 

To gruba książka, którą czyta się jednym tchem i pragnie więcej gdy się kończy.  

I jedna uwaga na koniec: nie należy czytać jej będąc głodnym, ta książka pobudza apetyt.

Cytat pochodzi z książki
"Moje życie we Francji" Julia Child
Wydawnictwo Literackie, 2010