Analogowo. Czyli po co mi to wszystko.

Fotografia towarzyszy mi niemalże wszędzie, robienie zdjęć stało się czymś oczywistym, żeby nie  powiedzieć odruchowym. Fotografowanie nie jest skutkiem ubocznym gotowania. Dla mnie jest tak samo, a czasem nawet bardziej, przyjemne. Jest nagrodą. Oto przekaż obrazem smak, który czujesz. Kiedy więc stawiam przed sobą talerz, kładę bochenek chleba, czy widzę coś, co zwróci moją uwagę, od tego momentu zaczyna się przyjemność. To jakby ktoś postawił przede mną najlepszą kawę - od tej chwili zaczyna się moment delektowania.

Zrobiłam wiele zdjęć, towarzyszyły mi różne emocje, nauczyłam się, że rzeczy, smaki nie zawsze dają się ujarzmić i to złudne poczucie posiadania klucza do nich jest iluzoryczne. I akceptuję to. Czekam na odpowiedni moment. Lub odchodzę, wiedząc, że siłowanie się z materią nic nie da. Któż z nas nie zna tego uczucia? Patrzysz, ale czy "widzisz"? Gdy patrzę, ale nie widzę, wycofuję się cicho.
Fotografia cyfrowa daje niezwykłe możliwości. Treningu warsztatu, kompozycji, proporcji, umiejętności wykorzystania światła, korygowania parametrów na bieżąco. Efekty, można ocenić natychmiast, skorygować błędy (wszak to co widzę okiem, nie wygląda tak samo, jak widzi je "oko" aparatu) i zacząć od nowa.
I wtedy nadchodzi przesyt. Jakiś czas temu uświadomiłam sobie, iż możliwość zrobienia nieskończonej ilości ujęć, wcale nie sprawia, że zdjęcia są lepsze. Wręcz przeciwnie. Poczułam się zmęczona. I zaczęłam robić jak najmniejszą ilość ujęć. Paradoksalnie, skupienie się na kilku zamiast kilkunastu, sprawiło mi większą przyjemność, skupienie na tym, by wyciągnąć maksimum z minimum. Ta chwila uświadomiła mi coś jeszcze. "Nie wiem co to, ale czegoś mi w fotografii brakuje", powiedziałam do Miłego. Mimo posiadania wszelkich nowoczesnych narzędzi, jakie daje "cyfra", czułam, że jest we mnie przestrzeń, tęsknota, której ona nie wypełnia.
I tak wróciłam do analoga.

Lata całe posługiwania się cyfrą niosą za sobą pewne odruchy. Nadmiar ujęć tego samego obiektu. Niecierpliwość - potrzeba zobaczenia efektu natychmiast. Dążenie do charakterystycznej dla "cyfry" perfekcji. Kiedy pierwszy raz po latach, wzięłam do ręki mój stary analog, jego szlachetna, choć nieco archaiczna prostota i ascetyczne możliwości techniczne trochę mnie tremowały. "Z tego chyba nic nie wyjdzie, zupełnie już nie wiem jak mam nim robić zdjęcia". Myślałam bezradna. Ale ciągnęło mnie do niego niebywale. "Najwyżej wyjdzie pare dobrych zdjęć, trudno", dodawałam sobie odwagi. Oswoiłam się z nim szybciej, niż się spodziewałam, choć pierwsza klisza była wielką nauką - lata przerwy i niemożność ocenienia efektu natychmiast, sprawiają, że asekurujemy się kilkoma ujęciami. Jakże szybko zrozumiałam, że jedno ujęcie to tylko jedno zdjęcie. I żadnych dubli! Minimalizowanie zamiast multiplikowania. Od tej pory, w pewien sposób ograniczona ilością klatek, paradoksalnie poczułam wolność. Ale i dyscyplinę. Przyszło skupienie, ta intymna rozmowa na linii przedmiot - aparat - ja. I ten ekscytujący element niewiadomego, czegoś na co trzeba poczekać. Odnalazłam się w tym i z każdą następną, niespiesznie robioną kliszą, poczułam jak ta pusta przestrzeń we mnie się wypełnia a moja tęsknota za nieuchwytnym zostaje nakarmiona.
Nie znaczy to, że zamierzam rezygnować z fotografii cyfrowej, skądże. Zarówno ona jak i analogowa, są mi potrzebne. Każda rozwija mnie w inny sposób, każda daje mi coś innego. I obu ich potrzebuję. Jak przejażdżek starym ukochanym rowerem i przemieszczania się samolotem. Nie sposób żyć z jednym, ale bez drugiego. Gdyż na pełnię składa się wiele czynników.

c.d.n.