Placki ziemniaczane

 

Z plackami ziemniaczanymi to mam tak, że jadłam wtedy kiedy mi je Babcia zrobiła, czyli kiedy byłam w Polsce. Nie jest to też danie które chce mi się jeść często.

Sama placków nigdy nie smażyłam, nie miałam na nie za często ochoty i uważałam, że nie umiem ich robić tak dobrze, jak ona. A lubiłam ten rytuał.
Kiedy na starej tarce, do starej emaliowanej miski tarła ziemniaki na najdrobniejszych oczkach. Czekała, aż puszczą wodę i odlewała ją, dodawała jajko.
Mąki, mówiła, dodawać nie musisz, jeśli ziemniaki nie są zbyt wodniste i dobrze odsączysz nadmiar płynu. Na rozgrzanej, natłuszczonej patelni rozprowadzała masę. Jej placuszki były cieniuteńkie i bardzo chrupiące na brzegach, idealne. Zawsze jedzone tylko z cukrem. Oczywiście palcami. Uwielbiałam to. 

Od pięciu lat nie jadłam placków ziemniaczanych, i w tym roku mija pięć lat odkąd nie ma na tym świecie mojej Babci. Zaczęło mi ich brakować, a że w końcu znalazłam dobre ziemniaki, nadszedł moment by zrobić je sobie samej. 

Najprostsze rzeczy są najtrudniejsze do odtworzenia, szczególnie smaki, które pamiętamy z dzieciństwa. Te babcine, najstarsze smaki, korzenie i podwaliny wszystkich smaków. Niesiemy je na podniebieniu, próbując zachować molekuły smaku, jak drobinki rozsypanego dawno temu brokatu, ale jest to absolutnie niemożliwe do zrobienia.
Robimy podobnie, doprawiając dania zmysłem smakowej pamięci, który jest łącznikiem między przeszłością a przyszłością…

PLACKI ZIEMNIACZANE

1/2 kg ziemniaków 

1 jajko

1/2 łyżeczki soli

ciut pieprzu (2-3 przekręcenia młynka)

1-2 łyżeczki mąki (opcjonalnie)

tłuszcz do smażenia 

Ziemniaki obrać, umyć, zetrzeć na drobnej tarce, zostawić na kilka minut. Odlać wodę, która się zbierze. Dodać jako, sól i ew. mąkę. Smażyć na gorącym tłuszczu, jeść z czym lubimy.

Smacznego!