O wspomnieniach.

Tak sobie myślę...że.
Nie rozumiałam i nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy uważają, że wspomnienia, emocje, to puste gadanie o niczym, bo o tym mówi się najłatwiej (czyżby??). Bo liczą się jedynie konkrety i twarda codzienność, czytaj: padał deszcz, popsuła mi się parasolka i z rozklejonym butem i przemoczoną piętą dotarłam do pracy. Nie chciałabym być, źle zrozumiana, nie deprecjonuję codzienności, wręcz przeciwnie, celebruję ją. Czemu jednak mokre skarpetki czy złośliwa koleżanka z pracy, to nie "gadanie o niczym", a wspomnienie kogoś, kto dał nam tak wiele czy chwili, zapachu, emocji, które wciąż budują naszą dorosłość to "sentymentalne bzdury"?
Czasem przelotne spojrzenie, drobny gest, sytuacja, zdanie, idą za nami latami. Zmieniają nas. Trwale.
Dlaczego piszę o wspomnieniach?
A dlaczego nie mówić o emocjach, wspomnieniach? Kim bez nich jesteśmy? Kim jesteśmy bez tego co nas ukształtowało, ulepiło, co nadal na nas wpływa mimo tego, ze dawno odeszło?
Czemu nie ratować tego co tak ulotne, trwało tak krótko. Za krótko. I nigdy nie wróci.
Czemu nie wspominać dłoni, którą tak się kochało, która dała nam wszystko co mogła?
Celebrowanie strzępków przeszłości, to nie trwanie w niej. To budowanie przyszłości. Dzięki temu jestem tym kim jestem. A z czasem one pozwalają poznać mi siebie lepiej. Przez ich pryzmat postrzegam siebie pełniej. I tych, których kocham.
Uwielbiam prostotę codzienności. I jej niezwykłość. To, że koi mnie powtarzalnością. I zaskakuje jak burza. Czasem też przychodzą do mnie obrazy. Poczuję zapach. Zobaczę skrawek czegoś. Lub zupełnie niespodziewanie, niezależnie od niczego, jakimś niewytłumaczalnym ciągiem świadomości, w wełnianych bamboszach, skradając się bezszelestnie nagle objawi mi się coś czego nie chcę zagubić... wtedy piszę. Tu. O tych strzępkach rzeczywistości, która już nie wróci. Której nie chcę zapomnieć, a wiem, że z każdym miesiącem zaciera się i jeśli nie pomogę jej...zniknie.
Nie chcę żeby zniknęła. Chcę, aby trwała. Jak słowa mojej Babci, która czasem zaczyna opowiadać o swojej Mamie (której nigdy nie poznałam), niby do mnie, ale ja wiem, że ona chroni swoje wspomnienia, aby nie rozpłynęły się, ja wtedy siedzę cichutko i słucham. Dlatego też wiem, że Jej Mama robiła najwspanialsze pączki, że przywoziła je Jej do internatu z samego rana, jeszcze ciepłe. Że bała się burzy. Że była oceanem dobroci. Chciałabym wiele rzeczy ocalić od zapomnienia. Wiem też, że wielu trzeba dać odejść w niepamięć.
Jeśli szukasz recenzji z rozkładu dnia, opowieści o nieznośnych sąsiadach, o tym ile szafek wysprzątałam i jak dobrze wyszorowałam piekarnik ... to przepraszam, ale nie potrafię.

Uwielbiam prostotę codzienności. I jej niezwykłość. To, że koi mnie powtarzalnością. I zaskakuje jak burza. Czasem też przychodzą do mnie obrazy. Piszę tu o tym.
Jeśli chcesz - czytaj...