Zamiast Walentynek.

Nie będę Wam życzyć wspaniałych Walentynek, bo nie rozumiem i nie celebruję tego "święta". Celebruję życie, emocje, uczucia, a one jako takie trwają, dotykają, przenikają mnie bezustannie. Wszystko, co istotne, staram się odnajdywać w codzienności.
Czytam w milczeniu i zatracam w burzy słów. Śmieję jak dziecko i zasmucam jak głodny pies.
Chcę czuć miłość nie tylko w ten jeden dzień, który nic nie znaczy.
Chcę ją odnajdywać w szarych okruchach codzienności. Słowie, które jak lont zapali żart. Dźwiękach, które mnie roztapiają jak ciepłą czekoladę.
W zdziwieniu spojrzenia szarego jak niebo i błękitnego jak ocean. W poświęceniu. W białych liliach dawanych bez okazji. W rytmie kroków. W dotyku. W umytych naczyniach i kubku herbaty. W zapachu. I pustym domu.

I takich "codziennych Walentynek", może bez fanfar i krótkotrwałych fajerwerków, ale za to z pozornie cichym i długotrwałym żarem, Wam życzę:)

Zamiast przepisu na lukrowane ciasto w kształcie serca, jeden z moich ulubionych cytatów.
O miłości.


"I chcę się z tobą bawić w chowanego i dawać ci swoje ubrania i mówić ci że podobają mi się twoje buty i siedzieć na schodach kiedy bierzesz prysznic i masować ci szyję i całować ci stopy i trzymać cię za rękę i wychodzić żeby coś zjeść i nie obrażać się kiedy mi wyjadasz z talerza i spotykać się w barze i rozmawiać o tym jak minął dzień[...] i śmiać się z twoich wariactw[...]i oglądać wspaniałe filmy i oglądać głupie filmy i narzekać na programy radiowe i robić ci zdjęcia kiedy śpisz i wstawać żeby przynieść ci kawę i bułeczki i drożdżówki[...]i nie śmiać się z twoich dowcipów i pragnąć cię wczesnym rankiem ale nie budzić cię żebyś mogła sobie jeszcze pospać i całować twoje plecy i głaskać twoją skórę i mówić ci jak bardzo kocham twoje włosy twoje oczy twoje usta twoją szyję twoje piersi twoje pośladki twoją.... i martwić się kiedy się spóźniasz i dziwić się kiedy jesteś wcześniej i dawać ci słoneczniki [...] i przepraszać kiedy nie mam racji i cieszyć się kiedy mi przebaczasz i oglądać twoje fotografie i żałować że nie znam cię od zawsze i mieć w uszach twój głos i czuć dotyk twojej skóry i wpadać w panikę kiedy jesteś zła[...] i tulić cię kiedy się boisz i obejmować cię kiedy ktoś cię zrani i chcieć cię kiedy poczuję twój zapach i obrażać cię dotykiem [...] i pieścić cię w nocy i marznąć kiedy zabierasz cały koc i dusić się z gorąca kiedy go nie zabierasz i wpadać w zachwyt kiedy się uśmiechasz i rozpływać się ze szczęścia kiedy się śmiejesz[...] i zastanawiać się kim jesteś naprawdę ale i tak cię akceptować[...] i pisać dla ciebie wiersze[...]i odczuwać uczucia tak głębokie że brak słów żeby je wyrazić[...]i chcieć kupić ci małego kotka o którego będę zazdrosny bo będziesz poświęcać mu więcej uwagi niż mnie i zatrzymywać cię w łóżku kiedy musisz wyjść[...] i kupować ci prezenty których nie chcesz i odnosić je do sklepu i prosić cię o rękę mimo że odmawiasz mi już któryś raz ponieważ ci się wydaje że mi na tym nie zależy chociaż zależy mi bardzo od kiedy zrobiłem to pierwszy raz i potem włóczyłem się po mieście które wydawało się puste bez ciebie i chcieć tego czego ty chcesz i wiedzieć że zatraciłem się cały i mimo to wiedzieć że przy tobie jestem bezpieczny i opowiadać ci o sobie najgorsze rzeczy i dawać ci to co we mnie najlepsze bo jesteś tego warta i odpowiadać na twoje pytania chociaż wolałabym tego nie robić i mówić ci prawdę kiedy wcale tego nie chcę i zachowywać się uczciwie dlatego że wiem że tego sobie życzysz i gdy myślę że wszystko skończone czepiać się ciebie przez króciutkie dziesięć minut zanim na dobre wyrzucisz mnie ze swojego życia i zapominać kim jestem i próbować być bliżej bo pięknie jest uczyć się ciebie i warto zrobić ten wysiłek i mówić do ciebie źle po niemiecku i jeszcze gorzej po hebrajsku i kochać się z tobą o trzeciej nad ranem i jakimś cudem jakimś cudem jakimś cudem opowiedzieć ci chociaż trochę o nieprzepartej, dozgonnej, przemożnej, bezwarunkowej, wszechogarniającej, rozpierającej serce, wzbogacającej umysł, ciągłej, wiecznotrwałej, miłości jaką do ciebie czuję"



Cytat pochodzi ze sztuki "Łaknąć" Sarah Kane, której kopię posiadłam kiedyś dzięki uprzejmości Pani z archiwum Biblioteki Narodowej w Warszawie. Dziękuję.