Analogowo. Czyli powrót do korzeni.

Tygodnie mojej blogowej nieobecności były wypełnione nie tylko mnóstwem miłych spotkań, rozmów, celebrowaniem obecności kochanych osób, chłonięciem pięknego schyłku lata, pyszną kawą i niezliczonymi ilościami doskonałego sushi (za którym zawsze na Wyspie tęsknię), ale i (a może przede wszystkim) fotografią. Analogową.




Od ponad roku obiecywałam sobie, że wrócę do analoga, ale zawsze coś stawało mi na drodze. Tym razem czas był łaskawy i podjęłam solenne postanowienie, że właśnie teraz odkurzę swój analog, bo jeśli nie teraz, to kiedy? I stało się, ja i on staliśmy się nierozłączni, towarzyszył mi wszędzie i widział wszystko. Wszystko to, co chciałam zatrzymać.





A kiedy rozłożyłam na podłodze, jedno obok drugiego, wszystkie zdjęcia z minionych tygodni, ułożyły się jak kadr po kadrze. Obrazy mojej pamięci. Smak chwil. Zapachy. Strzępki rozmów. Kolor światła. I to coś, czego nazwać nie potrafię, a co odnajduję tylko w tych małych kartonikach, które chwilę wcześniej były niewiadomą.






To, co w fotografiach analogowych wydaje mi się niezwykłe, to ich surowość, to, że są skończone i w pewien sposób nagie. Patrzę na nie i widzę efekt ostateczny, a jedyną nieoczekiwaną ingerencją staje się sfatygowana, porysowana powierzchnia skanera, która, ku mojemu zdziwieniu, nadaje im subtelnej patyny, za każdym razem nieco innej i na nic czyszczenie skanowego, szklanego "oka".
Mój stary, ponad piętnastoletni aparat analogowy, opiera się upływowi czasu oraz wszelkim modom i mimo wieloletniej rozłąki i mojej ogromnej tremy, oswajam się z nim szybko, jak z dawno niewidzianym, ale serdecznym przyjacielem. Gdy pierwsze fotografie wyjęłam z koperty, towarzyszyło mi to czułe drżenie serca, o którym zapomniałam, że istnieje. Ta niepewność - wyszły, nie wyszły? I to zaskoczenie, kiedy uświadamiam sobie, że efekty jakie starannie wypracowuje się "cyfrą", tu w dużej mierze powstają tylko dzięki intuicji, wyczuciu światła i ... dziełu przypadku.
Nie ma możliwości ocenienia i skorygowania błędów przy kolejnym ujęciu.
Więc kiedy patrzę przez wizjer, kiedy trwa ta intymna rozmowa, czas zatrzymuje się a rezultat jest tajemnicą. I kiedy słychać ten cudowny, suchy trzask migawki, wszystko jest dokonane. Skończone i zamknięte. Pozostaje oczekiwanie i głowa pełna obrazów, których nie można zobaczyć natychmiast.
Fotografia analogowa uczy cierpliwości i pokory. Wielokrotnie. Zupełnie nieprzewidywalna, urzeka czymś nieuchwytnym. To zupełnie inny świat, niż ten cyfrowy. Trochę w nim jeszcze zostanę...

c.d.n.


P.S. A oto i sprawca całego zamieszania: